Handleiding

Kijk voor de handleiding in PDF of andere documenten die betrekking hebben op het volkstribunaal bij Downloads.

 

Handleiding voor een volkstribunaal (rechtspraak door het volk) volgens het Gewoonterecht

 Introductie

Wat samenkomt is het eerste gerechtshof in de geschiedenis dat een vonnis uitbrengt tegen de instituties Vaticaan en Kroon van Engeland. Maar ons hof brengt ook tekenen van de dageraad van een nieuw begrip van gerechtigheid: één begrip dat door de mensen zelf is bepaald en in het bijzonder door de slachtoffers van kerk en staat. Niet alleen om een oordeel te geven over hun vervolgers, maar ook om een nieuwe maatschappelijke en spirituele ordening te brengen om de systemen die verantwoordelijk zijn voor generaties lang voortdurende misdaden tegen de menselijkheid te ontmantelen.

 Van het grondhandvest van The International Common Law

 Court of Justice, 1 september 2012

Oprichting van het Bewind van Natuurlijke Vrijheid:

 Het Gewoonterecht en haar Rechtspraak

 

Een handleiding

 

uitgegeven door “The International Tribunal into Crimes of Church and State” ITCCS (Brussel)

Op 11 februari 2013 werd geschiedenis geschreven, toen voor het eerst een paus in vredestijd aftrad. Dit om een arrestatie vanwege het beschermen en ondersteunen van priesters die kinderen misbruikten te voorkomen.

Amper twee weken later werd diezelfde paus Benedictus, Joseph Ratzinger, schuldig bevonden door het “International Common Law Court of Justice for Crimes against Humanity, including child trafficking”. Het arrestatiebevel, dat voor hem niet onverwacht kwam en wat aanleiding was voor zijn ontslag, werd op 25 februari tegen hem uitgevaardigd.

Gerechtigheid ontlopend door binnen het Vaticaan te blijven, is Ratzinger momenteel een vluchteling voor het internationale recht en een levend voorbeeld van het Gewoonterecht om succesvol zogenaamde staatshoofden te vervolgen.

Het rechtmatig oordeel van het Internationale Gerechtshof van Gewoonterecht is wereldwijd gehoord. Dit heeft ertoe geleid dat er in eenentwintig landen vergelijkbare gerechtshoven worden opgericht om het recht terug te eisen van de rijken en hun medeplichtige regeringen.

Deze handleiding bevat instructies en uitleg voor degenen die van woorden tot daden willen komen. We spreken tot hen die de wereldwijde allesomvattende tirannie herkennen, maar ook actief betrokken zijn bij de ontmanteling van dat moorddadige systeem. Wij verlangen dat gerechtigheid terugkeert op aarde.

Je bent deel van een groeiende beweging om een nieuwe, bevrijde maatschappij te creëren binnen het omhulsel van het oude, door allereerst te zorgen dat de wet voor alle mensen gaat gelden. Deze nieuwe samenleving zal voortkomen uit elke daad van moed en integriteit van degenen die begrijpen wat er op het spel staat: en dat zijn onze kinderen en de toekomst van onze soort.

 

 

Waarom komen we in actie: om onszelf te bevrijden door het herinneren van het Ware Recht

“De mens is vrij geboren, doch nu is hij overal geketend”.

Aan dat feit is weinig veranderd sinds eeuwen. Maar de ketenen van onderdrukking zijn gesmeed met de wapens van geweld en domheid. Maar we kunnen ze verbreken.

Lang voordat de eerste overheersers de mensheid onderdrukten, hadden mensen onder elkaar gewoonten en regels vastgelegd om hun vrede en vrijheid als zelfbesturende mensen zeker te stellen. Ze deden dat vanuit een onvervreemdbare herkenning van een Natuurlijke Wetgeving van Gelijkheid of Heilige Wetgeving. Daarbij heeft niemand enig recht om anderen te domineren of overheersen, om meer te nemen dan een ander of om een deel van de wereld te bezitten, die in gelijke mate aan alle mensen is gegeven.

Het is het Heilige Principe van Creatie dat elk kind dat geboren wordt, begiftigd is met onvervreemdbare vrijheden, die geen enkele autoriteit, wet, regering of religie kan beperken of afschaffen. Elke kracht die dat probeert staat gelijk aan tirannie en is onwettig, zelfs als ze werkzaam is volgens haar eigen wetten, want zo een tirannie is een ontkenning van God en een aanval op goddelijkheid en menselijkheid.

Dit Natuurlijk Recht is in twee belangrijke principes samen te vatten:

1. Alle dingen bestaan en zijn gemeenschappelijk bezit. Volgens de natuurlijke staat kan niemand méér aanspraak maken op de aarde dan een ander, zoals opgemerkt bij een grondlegger van de moderne wetgeving, Thomas Hobbes:

   “ Ik stel in de eerste plaats vast, dat in de natuurlijke staat van de mens (die staat kunnen we werkelijk een staat van de natuur noemen), alle mensen gelijke rechten over alle dingen hebben” (Lerviathan, 1651)

2. De wet doet niemand schade aan (Actus Regis Nemini Facit Injuriam) Komend van de Tien Geboden en Gods wet om je naaste niet te schaden, vormt dit principe de basis van de moderne wet.

   John Stuart Mill benadrukte dit principe in On Liberty, waar hij beweerde dat “De enige reden om macht over een lid van een geciviliseerde gemeenschap (tegen zijn wil) uit te oefenen, is om schade aan anderen te voorkomen.” (1869)

Een equivalent was eerder opgesteld in de Franse Declaratie voor de Rechten van de Mens en van de Burger uit 1789, als “Vrijheid bestaat eruit alles te doen wat een ander niet schaadt; daarom heeft de uitoefening van de natuurlijke rechten van elk mens geen beperkingen, behalve om de andere leden van de samenleving te garanderen dat zij in het genot zijn van dezelfde rechten. Deze beperkingen kunnen alleen door wet worden vastgesteld.”

Deze natuurlijke wet is er om de natuurlijke vrede en gelijkheid tussen de mensen te bewaren en is hun bescherming en beschermer tegen onrechtvaardige regels en is niet bedoeld als een macht over hen. Binnen de oude tradities van in stammen levende gemeenschappen, in het bijzonder in de Angelsaksische wereld, ontwikkelde deze wet zich in wat bekend is geworden als Gebruiksrecht of Gewoonterecht of Landrecht. Het heeft sterke echo's in de gebruiken en gewoonten van inheemse naties over de hele wereld.

Hier volgt een korte samenvatting van het karakter van het Ware of Gewoonterecht vergeleken met willekeurig recht.

 

 

Natuurlijke vrijheid en de basis van de rechtspraak volgens Gewoonterecht: eerste principes

1. Iedere man, vrouw of kind is bij geboorte en van nature vrij, gelijk en soeverein en bezit een onvervreemdbaar weten van wat waar en juist is. Bijgevolg kan niemand ondergeschikt zijn aan een ander of aan welke externe autoriteit dan ook, want de onvervreemdbare wijsheid en vrijheid van elke mens maakt hem een volwaardig schepsel in zichzelf, te midden van een bredere gemeenschap van gelijken.

2. Deze eigen soevereiniteit is een reflectie van het bredere Natuurlijke Recht, waarbij al het leven uit de aard der zaak ondeelbaar is en in het algemeen bedoeld is voor het overleven en het geluk van iedereen. In elke rechtvaardige samenleving verschaft de gemeenschappelijkheid alle mensen het onvervreemdbare recht om onder elkaar hun eigen bestuur te stichten en zichzelf te beschermen tegen iedere tirannie of geweld, inclusief die welke door externe autoriteiten worden opgedrongen. Elke autoriteit die onrechtvaardig en naar willekeur regeert, zonder de vrije en ongedwongen toestemming van de mensen heeft zijn recht op regeren verloren en kan rechtmatig ten val worden gebracht. “Onrechtvaardige regering is geen regering maar tirannie” – Plato

3. Dit Natuurlijke Recht leidt tot het gebruikelijke Gewoonterecht, dat tot doel heeft om de onvervreemdbare vrijheden en soevereiniteit van mannen en vrouwen in een gemeenschap te beschermen door het handhaven van gelijkheid en vrede onder hen. Het Gewoonterecht verkrijgt zijn autoriteit van de mensen zelf en van het vermogen van de mensen om te weten wat rechtvaardig is en voor zichzelf te kunnen oordelen wat juist en onjuist is. Deze vaardigheid is uitgedrukt in een jury-systeem van twaalf vrij gekozen mensen die gezamenlijk de uiteindelijke rechtsprekers en autoriteit zijn onder het Gewoonterecht en haar rechtspraak.

4. Historisch gezien is het Gewoonterecht in Europa ontstaan en in het bijzonder in Engeland na de overwinning op de Noormannen, als een bolwerk tegen willekeurig bestuur van de elite over de mensen, in het bijzonder door monarchen en pausen. De autoriteit van deze elite was onnatuurlijk verkregen door oorlogvoering, gewelddadige overwinningen en de diefstal van de aarde, in plaats van door de heilige wet van vrede en gelijkheid. Dit elitebestuur ontstond het sterkste in het Romeinse Rijk en haar nakomeling de Kerk van Rome, waarbij zelfs God een overheerser en een overwinnaar was (“domine”).

5. Zo een op overwinning gebaseerd bestuur van pauselijke en koninklijke elites gaf de basis voor een rechtssysteem bekend als civiel of Romeins recht, waarbij er de overtuiging was dat de mens niet is begiftigd met autonomie en wijsheid. Alle wetgeving en autoriteit wordt daarom van buitenaf verkregen, van statuten ontworpen en opgelegd door een heerser, dan wel een paus, een monarch of een regering. Dit systeem komt voort uit de filosofie van Aristoteles en het Romeinse eigendomsrecht waarin de schepping is verdeeld en mensen worden behandeld als slaven en als het bezit van anderen en daarmee verstoken van onontvreemdbare vrijheden. De mensen zijn dus in elk opzicht tot slaaf gemaakt en afgesloten van de wereld die in vrijheid is gegeven en van ons allemaal is. Dit slavensysteem klasseert en categoriseert alle mensen en kent beperkte “vrijheden” toe (voorrechten) die bepaald en beperkt worden middels statuten die door heersers worden uitgevaardigd.

6. Gewoonterecht en civiel (Romeins) recht zijn daarom fundamentele tegenhangers van elkaar en met elkaar in oorlog. Ze zijn niet in overeenstemming te brengen, omdat ze uit twee compleet verschillende begrippen van menselijkheid en rechtvaardigheid voortkomen: Gewoonterecht kent het leven als een vrije gave die een ieder in gelijke mate is gegeven, terwijl onder het civiele recht het leven een conditioneel voorrecht is en de mensheid een gecontroleerde slavenbevolking. Dienovereenkomstig werken regeringen in de praktijk volgens het civiele (statutaire) recht en kleineren of negeren Gewoonterecht totaal door de regel van arbitraire rechtszittingen die door rechters worden gedomineerd.

7. De meest extreme vorm van civiel recht dat op elite gebaseerd is wordt het Pauselijk of Canon Recht genoemd, dat de Kerk van Rome definieert als de enige legitieme autoriteit op aarde, waar alle andere wetten, mensen en regeringen ondergeschikt aan zijn. Pauselijk Recht is autonoom en hoeft aan niets anders dan zichzelf verantwoording af te leggen. Ondanks zijn christelijke retoriek is het Rooms Katholicisme een neo-heidense sekte gebaseerd op het Romeinse vereringssysteem bekend als Sol Invictus, gedateerd uit de late derde eeuw. Daarbinnen heerst een Soeverein met de titel “God en Meester” (Deus et Dominus) over hemel en aarde: om precies te zijn, de paus. Het is niet verrassend dat deze tirannieke godsverering meer oorlog, genocide, onderwerping en moord heeft veroorzaakt dan welke andere macht dan ook in de geschiedenis van de mens. Ze blijft de allergrootste bedreiging van het Gewoonterecht en de menselijke vrijheid.

8. De kerk van Rome was de eerste en is de oudste corporatie op onze planeet: een gelegaliseerde entiteit, ontworpen voor de bescherming van tirannen, die de hoofdelijke aansprakelijkheid of verantwoording van de elite voor elke misdaad of onderdrukking die ze begaat, teniet doet. Van Rome en de corporatie “Het Vaticaan” heeft zich het verderf verspreid dat nu onze levens en onze planeet vernietigt. Als ontoerekenbare corporatieve heerschappij ondermijnt ze overal de vrijheid en de gezondheid van onze planeet door al het leven ondergeschikt te maken aan winst en macht.

9. Juist op dit moment van collectieve overweldiging en onderwerping van de mensheid verschijnt er een tegenbeweging om het heilige doel en haar werking middels het Gewoonterecht opnieuw te vestigen. Daarmee zal de aarde en de mensheid tot haar natuurlijke zijn als gemeenschap hersteld worden. Deze beweging is in de Bijbel en in profetieën voorspeld als de tijd waarin alle mensen weer terugkomen in hun natuurlijke gelijkheid, zonder enige, verdeling, “privileges” of onderdrukking, om te kunnen leven in harmonie met elkander en de schepping.

10. Dit eerherstel van de mensheid is een heilig doel en begint bij het actief ontmantelen van alle bestaande autoriteiten en instituties, welke zijn voortgekomen uit het Romeins Recht en deze te vervangen door het Gewoonterecht. De oprichting van deze nieuwe autoriteit voor Natuurlijk Recht is het fundamentele doel van de rechtspraak volgens Gewoonterecht.

 

 

Hoe gebruiken we het Gewoonterecht?

De waarheid is dat we in ons dagelijks leven wereldwijd gebruik maken van en ondersteund worden door het Gewoonterecht. Hiermee kunnen we als mensen samen leven en werken. Het is eenvoudigweg de manier waarop mensen van nature hun onderlinge zaken regelen. Vergelijk het met de wortels die de menselijke gemeenschappen onvoorwaardelijk houvast geven voor hun leven, waardigheid en welbevinden.

Deze wortels zijn onontbeerlijk tegenover een tirannieke regering die onze natuurlijke vrijheid ondermijnt.

Gewoonterecht waarborgt een horizontaal wederzijds respect en bescherming. Dit vormt een voortdurende bedreiging voor de machthebbers die iedereen aan zich willen onderwerpen. Deze inspanning van de machthebbers om de maatschappij in het gareel te houden verloop in een verticale rangschikking, bekend als Staat.

Het bovengenoemde is de reden waarom elke regering en religie probeert het Gewoonterecht met zijn eigen autoriteit en statuten ongeldig te verklaren, met als doel om vrije mensen wereldwijd hun autonomie af te nemen en van hen gehoorzame belasting betalende loonslaven te maken die een regerende kliek dienen.

Om het Gewoonterecht van ons dagelijks leven uit te breiden naar het publieke domein, stellen we de absolute macht van de machthebbers op alle bestuurlijke niveaus aan de kaak.

In feite ZIJN WIJ HET RECHT, hetgeen ook vroeger bij de Germanen zo was, wij zijn de grote meerderheid van de mensheid. Dit betekent dat het slechts door voldoende mensen moet worden toegepast,waardoor alle willekeurige autoriteitenen gevarenverdwijnen.We gebruiken het Gewoonterecht door het gewoonweg aan te wenden en erop te vertrouwen op alle niveaus in ons leven. Dat betekent allereerst het instellen van een functionerende rechtspraakvolgens Gewoonterecht met een volledige jurisdictie.

 

Zaken die van belang zijn voor rechtspraak onder Gewoonterecht

Sinds het Romeinse Rijk is het recht in Europa onderverdeeld in twee categorieën: civiel recht en strafrecht.

Het civiel recht gaat over geschillen tussen natuurlijke personen, bedrijven en instellingen.

Het strafrecht heeft betrekking op schade of verlies aan natuurlijke personen, bedrijven en instellingen. In bredere zin heeft het te maken met een misdaad tegen alle mensen, omdat ze op de een of andere manier de gehele gemeenschap bedreigt.

Het Gewoonterecht trad traditioneel op tegen absolutisme en de tirannie van de Staat en de kerk, waar er sprake was van strafrechtelijke zaken. En dan met name strafrechtelijke zaken die door de ¨Kroon¨ of ¨Canon¨ rechtbanken werden geweigerd om aan te nemen. Hieronder vallen onder andere moord, verkrachting, oorlogsvoering en andere misdaden tegen de gemeenschap.

Ook burgerzaken of persoonlijke onenigheid kunnen worden ingediend bij een Common Law rechtbank. De Common Law Court heeft universele jurisdictie over alle wettelijke zaken binnen een gemeenschap.

Het Gewoonterecht heeft zijn wortels in een jurysysteem. Bestaat er een beter onderzoeksforum voor geschillen tussen individuen, dan een rechtszaak ten overstaan van je eigen buren?

Voor ons doel echter zullen we ons concentreren op rechtszaken voor onze rechtspraak volgens Gewoonterecht, die met name betrekking heeft op ernstige bedreigingen en misdaden begaan tegen mensen en hun gemeenschappen.

Zoals in elk rechtmatig systeem, moet de bewijslast in een rechtszaak die voor de rechtspraak volgens Gewoonterecht wordt gebracht, komen van de eiser – zij die het rechtsgeding aandragen - en de normale wetten voor debewijsvoeringzullen worden toegepast.

Bijvoorbeeld een beschuldiging tegen een partij kan niet worden ingediend bij de rechtbank als er niet een basis is voor de bewijsbare feiten. Hieronder vallen ooggetuigen van de vermoedelijke misdaad of documentatie die is gecertificeerd door een onafhankelijke partij.

Een ander belangrijk voorschrift is het niet toestaan van geruchten in de bewijsvoering, zoals: ¨Ik was er niet bij, maar heb het gehoord...”. Dit is een heel belangrijk punt als het gaat om zware misdaden, zoals moord, genocide en verkrachting.

Kortom: elke beschuldiging moet onderbouwd zijn door bewijsbare feiten en moet worden ingediend door iemand die een directe getuige was van de gebeurtenissen.

Gewoonterecht jury's zijn een veel betere garantie tegen het misbruiken van de voorschriften van bewijsvoering en voor het bevorderen van een juiste procedure bij een rechtspraak, dit in tegenstelling tot de gang van zaken bij de individuele rechters. Autonome rechters zijn eerder geneigd tot corruptie en politieke manipulatie. Zij zetten routinematig de juiste procedure en de voorschriften voor bewijsvoering opzij. In Canada hebben rechters die door de Kroon zijn benoemd zelfs de macht om dossiers te wijzigen of te vernietigen, een partij het zwijgen op te leggen in een meningsverschil en kunnen zo een eerlijk proces ondermijnen!

Het is inderdaad een heel belangrijk punt om bij een zitting van Gewoonterecht een jury in het leven te roepen. Op die manier voorkomt men dat de wet en het recht worden gemanipuleerd. De juryleden moeten onafhankelijk zijn van gevestigde belangen.

Het is geen toeval dat de grondlegger van de Amerikaanse Republiek, John Hancock in 1777 verklaarde:

“Als we geen rechtbanken hebben die zijn opgericht en in stand worden gehouden door het volk maar in plaats daarvan door omkoopbare rechters, dan zullen we geen Republiek hebben...

Onze constitutie en onze natie staat of valt bij de onafhankelijkheid van onze rechtbanken.”

 

 

Het formeren en handhaven van Rechtspraak volgens Gewoonterecht

De eerste principes van Gewoonterecht stellen de algemene rechtmatigheid en rechtsgeldigheid vast. Dit rechtsgeldige systeem is het begin van rechtspraak met het vermogen om het volk als geheel te beschermen door het aanklagen en vervolgen van ieder mens en elke instelling die de gemeenschap bedreigt.

Het mandaat om zo een rechtspraak te stichten is afgeleid van de soevereiniteit van het volk als geheel en niet van welk particulier systeem of regering dan ook. Rechtspraken volgens Gewoonterecht zijn daarom universeel en niet beperkt door nu gekende grenzen of wetten. Ze zijn juridisch gezien competent om over elk geschil of elke grief te oordelen. De Rechtspraak volgens Gewoonterecht is niet onderworpen en erkent geen hogere autoriteit, immuniteit of privileges.

De Rechtspraak volgens Gewoonterecht geniet universele jurisdictie vanwege haar wortels in het Natuurlijk Recht. Ze kan worden opgericht in elk land en elke gemeenschap.

Rechtspraak volgens Gewoonterecht wordt ingesteld als mensen samenkomen om recht te spreken over een aangelegenheid binnen hun gemeenschap. Daarom is zo een rechtspraak altijd en vanzelfsprekend verbonden aan maatschappelijke ontwikkelingen, gemeentevergaderingen en gewetensraden die mensen verenigen, zodat ze uiting kunnen geven aan hun zorgen en behoeften. De rechtspraak is daarbij de expressie van die stem.

De rechtszitting zelf wordt ingesteld door de directe wil en stem van de gemeenschap die:

• een jury kiezen van ten minste twaalf mensen,

• een forum voorzitter om de zaak te leiden in naam van de mensen,

• een leidinggevend jurylid die een strikt adviserende taak heeft,

• een hoofd van de politie met een groep van vredesambtenaren om de dagvaardingen, aanhoudingsbevelen en vonnissen van de rechtspraak kracht bij te zetten.

Alle deelnemers van een Rechtspraak volgens Gewoonterecht moeten zelf hun eigen zaak presenteren in alle gerechtshandelingen, omdat het toestaan van een representant een overgave zou betekenen van hun natuurlijke rechten en soevereiniteit. Dit is zowel van toepassing op de aanklagers als op de verdedigers die betrokken zijn bij de aangelegenheid van de rechtspraak.

Dienovereenkomstig zijn er geen professionele advocaten of permanent voorzittende rechters in een Rechtspraak volgens Gewoonterecht.

Er is geen beperking op de macht van de rechtspraak volgens Gewoonterecht om toegang te krijgen tot elke mens, plaats of ding, noch enige beperking op de duur of de rechten van de rechtspraak. Middels de openbare aanklager kan de rechtspraak openbare dagvaardingen uitvaardigen die bindend zijn voor elke mens of instelling en afdwingbaar zijn door het hoofd van politie, die onbeperkt recht heeft om de betreffende aan te houden en hem in de rechtspraak te brengen.

Het eindoordeel van de jury van de rechtspraak volgens Gewoonterecht is definitief en niet ontvankelijk voor beroep. Dit is omdat een redelijke en ongedwongen groep mensen kan komen tot de waarheid van elke aangelegenheid enkel op basis van bewijsvoering, omdat ze zijn begiftigd met een onvervreemdbare kennis van goed en kwaad. De waarheid is niet veranderlijk. Een gedaagde is onschuldig of schuldig; de waarheid is niet onderhevig aan revisie of heroverweging, omdat het dan geen waarheid meer is.

Het vonnis van de rechtspraak is dus definitief en wordt niet alleen uitgevoerd door de hoofd van politie, maar door de hele gemeenschap. Want het Gewoonterecht komt voort uit en is de directe verantwoordelijkheid van alle mensen, zoals ook haar procedures dat zijn. Het oordeel is werkelijk een verklaring van de mensen dat ze zichzelf besturen volgens hun eigen gemeenschappelijke regels en beslissingen.

Er is geen beperking aan de macht van een volkstribunaal voor het opleggen van een oordeel op elke mens, groep of instelling. Het leidinggevende jurylid heeft geen macht om het oordeel of vonnis van de jury te veranderen, te beïnvloeden of te sturen, maar alleen om de jury te adviseren op het gebied van wettige procedures.

Nadat uiteindelijk een definitief vonnis is uitgevaardigd, wordt de jury automatisch ontbonden en de leden worden ontslagen van hun taak. Nogmaals, er is geen beroepsgroep van advocaten noch van rechters meer in een rechtspraak volgens Gewoonterecht, maar er zijn daarentegen alleen gekozen en tijdelijke rechtspraakambtenaren.

 

Werkwijze en leidraad voor het Gewoonterecht

Gewoonterecht ,voortkomend uit Natuurlijk Recht, baseert zijn werkwijze rond het kernbegrip van een eerlijke proces: het drievoudig recht van een ieder om te worden geïnformeerd over de aanklachten welke tegen hem worden ingebracht, om inzage te krijgen in het bewijsmateriaal in de voorgebrachte zaak en om te worden gehoord en berecht voor gelijken.

Geen rechtvaardig proces kan plaatsvinden, noch kan een veroordeling worden uitgesproken als deze rechten niet aan de beschuldigde gegeven zijn en hem de mogelijkheid geboden is zich vrijelijk te verweren in een rechtspraak.

Zulke rechten zijn gebaseerd op deze fundamentele rechtsbeginselen van het Gewoonterecht:

• Het is voorondersteld dat de beschuldigde onschuldig is,

• De bewijslast van de beschuldigde rust niet op de verweerder, maar op de eiser, die de jury moet overtuigen van de schuld van de beschuldigde zonder dat er enige twijfel mogelijk is,

• De beschuldigde kan niet worden gevangen gehouden zonder eerlijk proces, maar moet onmiddellijk voor een rechtbank verschijnen, volgens het principe van Habeas Corpus (Latijns voor “in levende lijve”).

Beide kanten in het geschil wordt evenveel tijd gegeven om hun verklaringen en bewijsstukken in te dienen, verzoeken in te dienen en te reageren op argumenten. Maar om hinderlijke procesvoering te voorkomen dat bedoeld is om de tegenstander te ergeren en van zijn stuk te brengen, wat het recht en een eerlijke procesgang kan vertragen en belemmeren, bepaalt de rechtbank gewoonlijk een vaste tijdsspanne voor de voorbereiding. Hierna moet het proces beginnen.

De voorbereidingsperiode is bedoeld om beide partijen de mogelijkheid te bieden om hun bewijsstukken en argumentatie aan elkander te presenteren, met als doel om voor het begin van de rechtzitting tot een schikking te komen. Deze presentatie wordt gewoonlijk aangeduid als “onderzoek en inzage van stukken” en Voir Dire (“zien en zeggen”), waarbij beide partijen elk relevant bewijsstuk of document van de ander kan vorderen.

Als het onderzoek niet tot een akkoord leidt, dan wordt de rechtbank bijeengeroepen en begint het proces.

De algemene werkwijze en leidraden van een rechtspraak volgens Gewoonterecht worden samengevat in de volgende punten, die moeten worden gevolgd door een ieder die het nastreeft om anderen te beschuldigen en te berechten.

 

 

Eerste stap - de zaak samenstellen

De verklaring van invordering moet door degene die de zaak aanbrengt, genoemd de eiser, worden overlegd. Deze verklaring laat puntsgewijs zien wat de basale feiten van het geschil zijn en welk onrecht wordt verondersteld en welke genoegdoening of herstel wordt verzocht.

Vervolgens moet de verklaring van invordering onderbouwd zijn door bewijzen die de echtheid vaststellen, zonder dat er twijfel mogelijk is. Dit bewijs moet worden gecertificeerd en onder ede worden bekrachtigd door iemand die geen partij is in dit geschil en kan niet bestaan uit kopieën van documenten. Het moeten de originele documenten zijn.

Tevens dient een ieder wiens verklaring gebruikt is in deze bewijslast bereid te zijn om naar de rechtbank te komen om te getuigen en zijn verklaring te bevestigen.

Stap twee - Genoegdoening binnen het Gewoonterecht: Indienen van een kennisgeving van een rechtsclaim

Na het bijeenbrengen van deze zaak dient de eiser hulp te zoeken bij een rechtbank. Zo een rechtbank kan in het leven worden geroepen door het publiceren van een kennisgeving van rechtsclaim (zie appendix B, “Rechtsdocumenten”), wat een openbare kennisgeving is die oproept tot medewerking van de gemeenschap voor het opkomen voor de rechten van de eiser zodat zijn zaak gehoord wordt middels een jury uit zijn midden.

Zo een mededeling kan in lokale kranten of gewoon gepost in een openbare gelegenheid zoals een bibliotheek.

Stap drie – Een forum samenstellen

Binnen 24 uur na het uitbrengen van zo een kennisgeving van de rechtsclaim, kunnen 12 willekeurige leden van een gemeenschap gezamenlijk een forum vormen, waarna zij uit hun midden de volgende forummedewerkers zullen benoemen:

• een forum voorzitter,

• de openbare aanklager om de zaak te leiden; dit is normaal gesproken de eiser zelf of iemand die hij machtigt om te adviseren, maar niet om hem te representeren,

• een raadgever van de gedaagde om te adviseren, maar niet te representeren,

• een hoofd van politie, dan wel gekozen door de gemeenschap, of een afgevaardigde van bestaande vredesambtenaren,

• deurwaarders, een griffier en een verslaggever,

• woordvoerder van de jury.

Het wordt verondersteld dat mensen met kennis van het Gewoonterecht en rechtsprocedures optreden in deze hoedanigheid.

 

Stap vier – beëdiging van de jury en de forummedewerkers: eed

Bij de bijeenkomst van de forumleden zal de voorzitter formeel bij ieder lid de volgende eed volgens Gewoonterecht afnemen:

Ik, gekend als (naam), zal getrouw mijn taken uitvoeren als medewerker van het Gewoonterecht forum volgens de grondbeginselen van het Natuurlijk Recht en eerlijke procesvoering, te allen tijde handelend met integriteit, eerlijkheid en rechtvaardigheid. Ik erken dat als ik mijn eed niet gestand doe, kan en zal ik uit mijn dienst gezet worden. Ik leg deze openbare eed af vanuit vrije wil, zonder dwang of verborgen motieven en zonder enige terughoudendheid.

De jury, de raadgevers, politie en verslaggever komen dan bijeen en ontvangen instructies van de voorzitter betreffende deze zaak. De voorzitter is niet een rechter, maar een adviseur aan het forum en heeft niet de macht om de procesgang of besluitvorming van de jury of andere leden van het forum te beïnvloeden, te sturen of te onderbreken. Het forum is dus zelfregulerend en gekenmerkt door het wederzijds respect van alle forumleden en de jury.

Stap vijf – vooroverleg (laatste poging tot minnelijke schikking)

De voorzitter brengt beide partijen bij elkaar in een vooroverleg, in een poging om het geschil te beslechten voor de rechtszaak begint. Als er geen overeenstemming wordt bereikt, dienen beide partijen deel te nemen aan een verplicht onderzoek van bevindingen, waarin het bewijs en tegenbewijs en verklaringen van beide zijden worden gepresenteerd. Na een periode van maximaal een week wordt dit vooroverleg afgesloten en zal de rechtszaak beginnen.

Stap zes – Uitbrengen van openbare dagvaardingen

Geen enkel individu of instelling mag volgens de wet worden gedagvaard in een forum voor Gewoonterecht, zonder dat eerst een complete lijst van aanklachten tegen hen, alsmede een formele kennisgeving om te verschijnen, te hebben ontvangen. In die dagvaarding staat de exacte tijd, datum en het adres waar en wanneer de rechtspraak plaatsvindt.

De openbare dagvaarding is aangevraagd door de eiser bij de griffier.

De dagvaarding zal door de voorzitter worden uitgegeven en zal aan de verdachte worden uitgereikt door het hoofd van politie binnen 24 uur na aanmelding door de aanklager in het rechtspraakregister. De Hoofd van politie dient het de verdachte zelf aan te reiken, of zal de dagvaarding in een openbare ruimte bekend maken als de verdachte deze niet aanneemt.

De verdachte krijgt zeven dagen de tijd om voor het forum te verschijnen vanaf de datum van overhandiging.

Stap zeven – De rechtszaak begint: Openingspleidooien

Na een introductie door de voorzitter zal de rechtszaak beginnen met het openingspleidooi van eerst de eiser en dan de gedaagde. De voorzitter en beide verdedigers zullen, indien aangekondigd, de kans krijgen vragen te stellen ter verduidelijking en voorstellen doen aan het forum als blijkt dat de voortgang bespoedigd kan worden.

N.B.: Stap zeven kan ook plaatsvinden zelfs als een partij, meestal de gedaagde, niet aanwezig is in de rechtszaak en ook weigert om mee te werken. Zo een zaak, die gehouden wordt “in absentia” blijft nog steeds een wettige procedure mits de gedaagde iedere gelegenheid is geboden om te verschijnen en te reageren op de aanklachten en de bewijzen tegen hem. Een In absentia proces zal aanvangen wanneer de gedaagde zijn openingspleidooi presenteert, gevolgd door de kern van zijn zaak. De door het forum benoemde adviseur van de gedaagde zal dan in de gelegenheid worden gesteld om te pleitenten behoeve van de afwezige gedaagde, indien dat door gedaagde zo gewenst is.

Het is vaak het geval dat bij een niet reageren of een niet verschijnen van de gedaagde de voorzitter de jury adviseert om vonnis te wijzen in het voordeel van de eiser, op grond van het feit dat de gedaagde zwijgend heeft ingestemd met de zaak tegen hem door geen verweer te voeren tegen de bewijzen en de aanklachten.

 

Stap acht – De hoofdprocedures

Aannemende dat de procedures niet worden gevoerd in absentia en de verdachte aanwezig is, zullen de hoofdprocedures van het proces beginnen met de presentatie van door eiser van de details van zijn bewijs en argumentatie tegen de gedaagde, die hierop kan antwoorden. De eiser kan worden bijgestaan door de openbaar aanklager.

Na zijn presentatie wordt de eiser bevraagd door de gedaagde of zijn adviseurs.

Daarna presenteert de gedaagde zijn zaak, met of zonder zijn raadgever en wordt op zijn beurt bevraagd door de eiser of de openbaar aanklager.

Stap negen – Afsluitende samenvatting en argumenten aan de jury en slotadvies door de voorzitter

Na de hoofdprocedures heeft de voorzitter de gelegenheid om beide partijen nader te bevragen om te komen tot een slotadvies aan de jury. De eiser en vervolgens de gedaagde hebben dan het recht om hun afsluitende samenvatting en argumentatie naar voren te brengen. De voorzitter besluit met enkele slotopmerkingen aan de jury.

Stap tien – De jury gaat in beraad

Het forum pauzeert terwijl de twaalf juryleden zich terug trekken om tot een vonnis te komen, gebaseerd op hun beoordeling van alle bewijsvoering. Er is geen tijdslimiet voor hun beraad en gedurende die tijd mogen zij geen contact hebben met anderen buiten de griffier die hun beschermer en begeleider is. Het vonnis moet unaniem en niet afgedwongen zijn.

Stap elf – De jury deelt haar unanieme vonnis mede

Het forum komt weer bijeen nadat de jury tot een uitspraak is gekomen. De woordvoerder van de jury maakt het vonnis bekend aan het forum.

Stap twaalf – Het forum wordt verdaagd en het vonnis wordt uitgevoerd

Na de bekendmaking van het vonnis zal de voorzitter het hoofd van politie de opdracht geven om het vonnis uit te voeren.

De voorzitter zal dan de jury formeel ontbinden en de rechtszaak wordt beëindigd. Het complete verslag van de gerechtsprocedure is een openbaar document dat door iedereen in te zien is.

N.B.: uitvoering van het vonnis: Ieder lid van de gemeenschap is op eigen wijze medeverantwoordelijk voor het verloop nadien. Dit is nodig in het belang van de gemeenschap, zeker als de veroordeelde partij een heel instituut is of de hoofduitvoerders van zo'n instituut.

N.B.: het beroepbinnenGewoonterecht: Het in beroep gaan zoals we dat nu kennen, vervalt onder Gewoonterechtspraak. Alleen als men meent dat er nieuwe bewijzen zijn, kan een nieuwe rechtszitting bijeen geroepen worden.

Een belangrijk begrip in het Gewoonterecht is namelijk “het besluit staat vast”, ook wel Stare Decisis genoemd. Het vonnis is echter niet bindend voor volgende rechtspraken.

Dit is in feite een fundament onder het Gewoonterecht. Dit is een van de principiële verschillen tussen Gewoonterecht en burgerrecht.

 

Hoe gaan we om met heersers en instituties onder Gewoonterecht

Op dit moment zijn er meerdere zogenaamde rechtssystemen, waarbij elk zijn eigen wereldbeeld heeft en zijn eigen belangen. In het geval van civiel of statutair recht bepaalt de strijd om de individuele belangen het proces en de doelen in de rechtszaak. Dit systeem dient een ieder die het geld of de invloed heeft om het meest overtuigende bewijs te leveren, gewoonlijk voor een rechter die deel uitmaakt van de zelfbesturende en immune juridische kliek.

Momenteel zijn er vele “rechtssystemen” die elk hun eigen domein hebben op basis van hun gedachtegoed en hun eigen belangen.

Momenteel zien we daardoor dat al deze verschillende belangen elkaar in de rechtszaal treffen, omdat er vele tegenstellingen zijn. Hierdoor is een rechtszaal tot een strijdtoneel geworden.

Daardoor geldt het recht van de sterkste, machtigste, invloedrijkste. Onder dit elitaire rechtssysteem is de “wet” een wapen geworden om eigenbelang te dienen, eventueel met gewelddadige middelen afdwingbaar en is het “rechtssysteem” op geen enkele manier meer rechtvaardig of dienstbaar aan de mensen en hun gemeenschap.

Deze “rechtssystemen” zijn feitelijk gesloten clubs van de elite die ons natuurlijk rechtsgevoel en de praktijk van de rechtspraak tot een totaal corrupt systeem hebben gemaakt.

In het gewoonterecht daarentegen, wordt het recht niet bepaald door individuele belangen, maar door de behoeften van de gemeenschap als geheel en door rechtvaardigheid, deze wordt gedefinieerd door diegene die hebben geleden aan het gebrek ervan. Een fundament van een collectieve moraliteit geeft vorm aan hoe het gewoonterecht werkt, volgens een simpel beginsel: Zal deze rechterlijke uitspraak en precedent de gemeenschap als geheel het beste dienen?

Mensen hebben de neiging op hun geschillen onderling op te lossen als zij ongedwongen zijn en het aan henzelf wordt overgelaten om hun gevoel voor goed en kwaad te kunnen volgen. Ondanks dat heeft de staat onder bedreiging met gewelddadige macht de mensen geconditioneerd om automatisch hun eigen beoordelingsvermogen te ontkennen en deze af te leiden naar externe autoriteiten wanneer ze een geschil hebben of op zoek zijn naar gerechtigheid. En zo is er een lang proces noodzakelijk om opnieuw te leren wat vrijheid is. Gelukkig zien we dat juist het publiekelijk verklaren en vaststellen van de macht van het volk en haar Rechtspraak volgens Gewoonterecht het proces van het her-inneren van vrijheid in het hart en in het hoofd voor een groeiend aantal mensen opnieuw tot leven heeft gewekt. Tot leven gewekt, maar niet verankerd. Want de grootste hindernis naar het daadkrachtig maken van de rechtspraak volgens Gewoonterecht zijn de angsten en twijfels die mensen overvallen als ze geconfronteerd worden met de macht om zelf het recht te zijn, in plaats van het recht opgelegd te krijgen.

“Het recht in eigen handen nemen” hebben we geleerd, is een doodzonde, terwijl het in werkelijkheid voor mensen één van de hoogste deugden is om voor zichzelf te oordelen in kwesties van recht en rechtvaardigheid. Volgens de Atheense wetsontwerper Solon was deze deugd zelfs de hoeksteen van ware samen-leving.

De kern van die verantwoordelijkheid voor de rechtspraak is het vermogen van de mensen om een rechtskwestie zelf te beoordelen als beëdigde juryleden een vonnis op te leggen in zo'n kwestie. Het jurysysteem is altijd de zuiverste uitdrukking geweest van het Gewoonterecht en zij geeft het volk zelf de macht om verworven rechten te verdedigen en de waarheid in een kwestie te bepalen.

Om tot een eerlijke en redelijke uitspraak te komen, is het nodig dat iedereen eenvoudigweg al de feiten en de bewijzen kent en al deze dingen oprecht overweegt, zonder bedreigingen, beïnvloeding of dwang. Hoe meer mensen er bij elkaar komen om de waarheid van een kwestie te bepalen, des te waarschijnlijker het is dat zij tot een rechtvaardig en waardig oordeel zullen komen. Individueel vooroordeel, die altijd aanwezig is en uiteraard ook binnen een jury, wordt door het juryproces weer in balans gebracht en geabsorbeerd in een breder collectieve waarheid.

Het gaat er uiteraard niet om of men tot een vonnis kan komen, maar meer hoe hun besluit kan worden bekrachtigd en ten uitvoering wordt gebracht in hun gemeenschap. Dit is in het bijzonder een probleem wanneer het vonnis is gericht tegen leiders van kerk of staat of complete organisaties, zoals het op 25 februari 2013 uitgevaardigde vonnis van het International Common Law Court of Justice (ICLCJ) betreffende genocide in Canada. (www.itccs.org/ICLCJ)

Om die zaak als voorbeeld aan te halen: de morele waarde van dat vonnis was overduidelijk het sterkste wapen in het arsenaal van de rechtbank en dit schiep de voorwaarde voor bekrachtiging van het vonnis tegen de dertig ambtenaren van kerk en staat die in de tenlastelegging genoemd werden.

Zo hielp dit vonnis (dat alle aangeklaagde veroordeelden tot publiekelijke uitstoting, 25 jaar gevangenschap en verlies van alle eigendommen en tegoeden) rechtstreeks om paus Benedictus, Joseph Ratzinger af te zetten. Bovendien heeft de machtigste kardinaal in Rome, de staatssecretaris van het Vaticaan Tarcisio Bertone ook ontslag genomen, nadat het ICLCJ vonnis was uitgesproken.

Ratzinger en Bertone hebben echter kennis van het internationaal recht, waar anderen dat niet hebben. Ze begrijpen heel goed dat het vonnis van de ICLCJ wettig erkend is en gedragen wordt door het volkerenrecht. Men kan dus gewetensraden vormen wanneer gerechtshoven weigeren om een zaak aan te nemen. En het Vaticaan weet ook dat het principe van het ICLCJ ook ingebracht kan worden in andere landen en gebruikt worden om arrestatiebevelen uit te vaardigen tegen bewezen oorlogsmisdadigers, zoals kerkelijke functionarissen. En zo is het aftreden van deze vermeende “onschendbare” kerkleiders een eenvoudig bewijs van de macht van onafhankelijke uitspraken volgens Gewoonterecht.

Tenslotte is een gerechtelijk vonnis een bindend bevel wat het volle gewicht van de wet in zich meedraagt en een ieder die het vonnis negeert of teniet doet, maakt zich schuldig aan een misdaad.

In de bijlage van deze handleiding hebben we het volledige dossier met betrekking tot de eerste ICLCJ rechtszaak over de genocide in Canada bijgesloten. De gerechtelijke uitspraak en het arrestatiebevel van 5 maart 2013 kan worden uitgevoerd door iedere beëdigde vertegenwoordiger van de ICLCJ of door een ieder die door zo'n vertegenwoordiger wordt benoemd. Kortom, iedereen kan meewerken aan de arrestatie van Joseph Ratzinger, Tarcisio Bertone en de achtentwintig andere functionarissen van kerk en staat die schuldig bevonden zijn aan misdaden tegen het volk.

Zo een uitvoering van de wet door het volk zelf is algemeen erkend in de meeste landen, wat bekend staat onder het precedent “het recht van de burger om te arresteren”.

In Canada is er bijvoorbeeld een wet die bekend staat als Wet burgers arrestatie en zelfverdediging (2012), iedereen kan iemand aanhouden hetzij die een misdaad begaat, hetzij daar van verdacht wordt, hetzij die een bedreiging vormt voor hun eigen of andermans veiligheid: zoals in dit geval, een priester die kinderen misbruikt. Deze bevoegdheid van burgers arrestatie is zelfs verruimd onder de nieuwe Canadese wet ten opzichte van hoe het vroeger was. (Zie: http://laws-lois.justice.gc.ca/eng/annualstatutes/2012_9/FullText.html)

In therorie is dan het ten uitvoering brengen van Gewoonterecht vonnissen door een willekeurige “burgers” niet alleen volkomen rechtvaardig, maar zelfs gewaarborgd, ook binnen het huidige rechtssysteem van burgerlijk recht etc. Maar macht gaat zoals we weten niet alleen over wetten en theorie, maar vereist uiteindelijk pure kracht: het vermogen van een groep om aan een andere groep zijn wil op te leggen.

Hugo de Groot, een 16e-eeuwse pionier op het gebied van internationaal recht zei dat rechtsbeginselen alleen macht verkrijgen wanneer daaraan kracht wordt bijgezet door kanonnenvuur. Dus behalve hun rechtmatige en morele gewicht, is het de vraag welke “kanonnen” de vonnissen van ons Gewoonterecht zullen ondersteunen en bekrachtigen? Vooral als de vuurkracht van hen die we veroordelen en wensen te arresteren ogenschijnlijk zoveel groter is dan de onze?

Een andere grote pionier, de Chinese generaal Sun Tzu, schreef eeuwen geleden al dat in elk conflict de beschikbare macht nooit lag in het materiele, maar in de psychologische. Een superieure krijgsmacht, of een heel machtige vijand kan altijd worden ontkracht door een goede onvoorziene manoeuvre. (We hebben veertig van Sun Tsu's meest belangrijke stellingen in appendix C uitgeprint).

Onze overheersers, aangeklaagd en schuldig bevonden door het ICLCJ, zijn mensen gehuld in de gewaden van hun eigen ingebeelde autoriteit en zij worden afgeschermd door andere mensen die, net als de machthebbers zelf, op de eerste plaats worden gemotiveerd door angst. Deze angst is hun grootste achilleshiel en kan heel makkelijk worden aangewakkerd door zelfs een klein groepje mensen. Zoals wij letterlijk hebben gemerkt bij het bezetten van een katholieke kerk.

Het feit dat wetten de machtigen beschermen is niet zo belangrijk als de realiteit, dat elke functionerende wet gebaseerd is op morele en politieke rechtmatigheid. Wanneer dit er niet is, zijn wetten en zwaar fysiek geweld van een staat of kerk gedoemd om af te brokkelen.

Als het openbare vertrouwen in de machthebber afneemt, ontstaat er een verdeeldheid in de heersende hiërarchie. Normaal gesproken leidt een staatsgreep er dan toe dat het regime valt.

We zijn er momenteel getuige van dat precies dat de ontwikkeling is binnen de Rooms Katholieke Kerk. Het afbrokkelen van de geloofwaardigheid en het ineen storten van de R.K. Kerk. Hetgeen er nu gebeurd is het begin van het onttronen van alle overheersers.

En zo is het een kort antwoord op de vraag hoe we ons vonnis ten uitvoer brengen ten opzichte van een machtige vijand. Het is simpel, we doen zoals Sun Tzu het ons heeft geleerd en vallen op de zwakste en niet op de sterkste schakel van de vijand aan.

De zwakst schakel van elke organisatie en in het bijzonder de kerk is: zijn publieke imago en zijn financiële middelen. Worden beide of een van beide bedreigd, dan moet de hele organisatie erop antwoorden. Proefondervindelijk geldt dit voor zelfs de kleinste vijand. Het feit dat we maar klein zijn geeft ons een vrijheid en flexibiliteit om dat ene grote doelwit overal te raken waar we maar willen. Het is een macht die onderschat wordt door de grote organisaties.

Een Gewoonterechtsvonnis zoals die van 25 februari trekt de geloofwaardigheid van een instituut als het Vaticaan in twijfel en drijft daardoor een wig tussen het Vaticaan en de rest van de wereld. Ongetwijfeld is het een slag, de geloofwaardigheid in twijfel te trekken, een zwakke schakel in de ketting van de kerk. We gaan op een handige manier om met de sterke kanten van die tegenstander en slaan ze daar waar ze zich niet kunnen verdedigen. Het feit dat zij officieel als organisatie bescherming en hulp bieden aan kinderverkrachters en het verkopen van kinderen. Het was exact dit punt waarom op 4 augustus 2013 het Vaticaan verklaard werd tot een internationale criminele organisatie onder het internationale recht.

Zo'n crimineel lichaam (Instituut), als het Vaticaan kan nu wettig (rechtmatig) worden opgeheven, de ambtenaren gearresteerd en de eigendommen en bezittingen in beslag genomen. Dit gaat niet alleen onder het Gewoonterecht maar is in overeenstemming met de volkerenrechten. (Zie de Conventie van Verenigde Naties tegen internationaal georganiseerde misdaad, november 2000, artikel 5, 6 en 12: http:/www.unodc.org/unodc/treaties/CTOC/#Fulltext)

Het is niet dadelijk mogelijk om ook fysiek de leiders van de staten, kerken en grote organisaties nadat het vonnis tegen hun is uitgesproken gevangen te nemen. We zullen natuurlijk al het mogelijk doen om dit wel voor elkaar te krijgen. Mogelijk volgt er toch een arrestatie van deze criminelen in hun grote kantoren, wanneer hun geloofwaardigheid en bescherming afbrokkelt, wanneer de wet en de moraal hun werk doen en daarmee hun machtige verdediging ondermijnt. Vergelijk het met water dat stroomt langs een muur of steen.

Het belangrijkste punt van elk vonnis dat wordt uitgesproken door een rechtbank volgens Gewoonterecht is om elke bedreiging van de hulpeloze en van de gemeenschap te stoppen (weg te nemen) en niet om meer individuen gevangen te nemen. Door mensen die zulke bedreigingen zijn te arresteren wordt voorkomen dat ze opnieuw een bedreiging vormen. Het belangrijkste hierbij is het opheffen van de bron, de organisatie van waaruit de dreiging komt.

De belangrijkste opdracht hierbij is het morele gewicht van ons bewijsmateriaal en de vonnissen, gecombineerd met de kwaliteiten van een groot aantal mensen om de vonnissen uit te voeren.

 

Hoofd van politie en vredesambtenaren volgens Gewoonterecht

Dat brengt ons tot het sleutelaspect van de rechtspraak van het Gewoonterecht: De politionele arm. Zonder deze kan de rechtspraak niet functioneren.

In de Engelstalige wereld is het Gewoonterecht als traditionele rechtsvorm nog zichtbaar: daar wordt in kleine gemeenschappen de politie nog samengesteld door gekozen mensen uit die gemeenschap aan te stellen.

De taak (functie) van het hoofd van politie volgens Gewoonterecht is volledig sluitend:

• Voorzieningen treffen voor de veiligheid van de jury,

• Het overhandigen van de dagvaarding en het gerechtsbevel om te verschijnen,

• Het in hechtenis nemen van de gedaagde indien noodzakelijk,

• Tenslotte het uitvoeren van het vonnis van de rechtbank.

  Het hoofd van politie voert deze opdrachten niet alleen uit, maar met een team van medewerkers, dat hij aanstelt. Zo'n ¨posse¨ (troep) is een denigrerende term die in feite verwijst naar een belangrijk traditioneel gebruik van het inzetten van alle gezonde mannen van een gemeenschap, om een ieder te stoppen die een misdaad heeft begaan. Het woord ¨posse” komt van de Latijnse term ¨pro toto posse suo¨ hetgeen betekent ¨Het uiterste doen wat in iemands vermogen ligt¨. Dit komt overeen met hetgeen een auteur ooit schreef:

Van alle mensen die het slachtoffer waren van een misdaad in Anglo-Saksisch Engeland werd verwacht dat ze flink tekeer zouden gaan tegen de misdadiger en hem zouden aanhouden; op het horen van hun geschreeuw werd er van iedere gezonde man van de gemeenschap verwacht dat hij zijn uiterste best zou doen (pro toto posse suo) om de dader te achtervolgen en hem gevangen te nemen als een ¨Posse” (groep). -1215: The Year of Magna Carta by Danziger et al (2003)

De gewoonte om mensen uit hun eigen gemeenschap te kiezen voor bepaalde taken is met andere woorden dus voortgekomen uit het vertrouwen dat iedereen in een gemeenschap de verantwoordelijkheid heeft om zichzelf en zijn naasten te beschermen. Het hoofd van de politie is daarbij de dienaar van de gemeenschap, die uit hen voortkomt, verantwoording afleggend aan en corrigeerbaar door hen en niet een externe macht over hen.

Onderdeel van de macht van zo'n hoofd van politie is dat hij mensen kan aanstellen als zijn medewerkers, waaronder andere politieambtenaren die nu nog in dienst zijn bij juist die instituties die nu genoemd zijn en vervolgd worden in de Gewoonterecht rechtbanken. Dit is in het bijzonder een belangrijke actie en tactiek in dit vroege stadium van ontwikkeling van onze lokale Gewoonterechtspraak, omdat het juist de kracht van het systeem waar wij ons tegen verzetten, tegen zichzelf inzet.

Om een voorbeeld te geven, als er vanuit Gewoonterecht een dagvaarding of arrestatiebevel tegen een kerk of overheidsinstantie moet worden afgeleverd, dan zal het hoofd van politie eerst een kopie er van bij het lokale, bestaande politiebureau afgeven, met een begeleidende oproep tot assistentie, waardoor deze agenten onder de jurisdictie van het Gewoonterecht worden gebracht. (Zie forumducumenten annex B). Deze zijn dan genoodzaakt om hun verantwoordelijkheid op te nemen en de gevraagde assistentie te verlenen en zullen dan ook de eed van het Gewoonterecht moeten afleggen.

Indien zij enig moment weigeren, dan worden zij uit hun functie gezet en bevolen de politie niet te hinderen bij het uitvoeren van haar taak. Als ze gehoor geven aan de oproep, dan is de bescherming van de criminelen op hoog niveau plotseling weggevallen.

Zo een confrontatie is in werkelijkheid een enorm getouwtrek tussen twee tegenover gestelde rechtssystemen: een enorm “leermoment”.

Op dergelijke momenten is het belangrijk om gebeurtenissen vast te leggen en in de media te verspreiden.

Op momenten dat deze tactiek is uitgevoerd in Canada, was het resultaat steeds hetzelfde: de politie trekt zich terug en grijpt niet in. Steeds weer heeft niemand ingegrepen als er vreedzaam geprotesteerd werd en kerken bezet werden die verantwoordelijk zijn voor de dood van indiaanse kinderen.

In een geval heeft een oudere politieman zelfs gezegd, dat als de kerk zulke misdaden had begaan, hij de plicht zou hebben om de verantwoordelijken te helpen arresteren.

Om nog eens met de woorden van Sun Tzu te spreken, om een vijand te verslaan, moet je hem eerst leren kennen; en zulke kennis kan alleen verkregen worden door in contact met elkaar te treden. “Provoceer ze om hun reacties te leren kennen. Prik ze om hun sterkte en zwakte te testen. “Bevecht ze niet maar wees slimmer”.

Vredesbewaarders van Gewoonterecht geven de macht terug aan het volk door ze hun eigen autoriteit terug te geven. Daardoor trotseren ze de status quo en haar op elite gebaseerde recht, door het ondermijnen van de onberekenbare uitvoerende macht die de uiteindelijke en ultieme kracht van de staat vormen.

Kortom, het Gewoonterecht is het zaadje van de fundamentele sociale en gemeenschappelijke transformatie, en niet alleen een wapen voor de onderdrukten.

 

Bredere consequenties van het gewoonterecht: Een vernieuwde wereld

“Onze eerste ware stap in de richting van de onafhankelijkheid van Engeland was de vorming van onze eigen republikeinse rechtsorde, direct onder de neus van de Britten. We hebben een ander rechtssysteem van traditionele Brehon laws (Vroegere Ierse wetgeving) opgezet, zelf nog onder militaire bezetting. En wij moesten dat systeem met wapens verdedigen. Zodat je kunt zeggen dat toen we begonnen met het leven volgens onze wetten, al het andere moest volgen, totdat we een nieuwe natie waren.”

Joe MacInnes, Republikeinse veteraan van de Ierse Burgeroorlog (1974 interview)

“Wat wij de wet noemen is een klein clubje van rijken ten overstaan van de armen, die de verovering van de aarde heilig verklaren en hun diefstal tot norm verheffen. Hoog verheven boven deze zielige regeltjes van jullie die het gemeenschappelijke land omsluiten en ons tot de bedelstaf brengen om jullie vet te mesten, staat de wet der schepping, welke gelijkelijk oordeelt over rijk en arm en hen aldus verenigd. Voor vrijheid is diegene die daarom de wereld op zijn kop zal zet, vandaar geen wonder dat hij vijanden heeft”.

Gerrard Winstanley, The True Levellers Standaard, Surrey, England, 1649

Voor het volk is het een daad van verzet, om een oordeel te vellen over historisch gezien “onaantastbare” heersers, zoals pausen en staatshoofden, en om een uitvoerbaar vonnis uit te brengen over hun misdaden. En dat verzet is begonnen met vonnis van 25 februari 2013 van de International Common Law Courts of Justice.

We kunnen de verregaande consequenties van zo een belangrijke en noodzakelijke historische stap niet ontkennen. We moeten daarentegen juist terdege beseffen, dat het nieuwe rechtssysteem in onze handen in wezen een doorgang is naar een getransformeerde wereld, waarin het land en haar rijkdommen en de gemeenschap als geheel teruggenomen zijn voor alle mensen en in harmonie gebracht worden met het natuurlijk recht door een brede sociale vereffening.

Veel tradities en voorspellingen voorzien deze tijden als een oordeel over corruptie en onrecht uit het verleden. Bijbels gesproken wordt dit betiteld als de feestdag, waarbij alle onmenselijke wetten en verdeeldheid worden afgeschaft, en de maatschappij ontdaan wordt, en rust toegestaan wordt van oorlogsvoering, corruptie en onrecht.

Eigenlijk zien we dit historisch moment niet als de ultieme afwijzing van wat is geweest maar een transformatie in wat komen gaat: het herontdekken van menselijkheid in het simpele principe dat geen enkele wet of autoriteit heerst over, schade berokkent of anderen onderwerpt aan anderen.

Het doel van gewoonterecht is om directe onderlinge hulp te bieden aan mensen door het recht in hun eigen handen te nemen. En die afbraak zal tegelijkertijd de macht van alle hiërarchische instellingen zoals de staat, bedrijven en kerken die de controle denken te hebben en daarbij macht uitoefen over mensen afbreken.

Een proces dat zo diep en revolutionair is kan alleen uitgevoerd worden vanuit de wortels, door veel mensen die het begrip vrijheid opnieuw betekenis geven en dit gebruiken om actief in hun eigen samenleving zichzelf besturen door middel van hun eigen rechter, jury en politie. Op de basis van deze nieuwe fundering, zal een tijd ontstaat in de vorm van gelijkheid van eenieder, in harmonie met elkaar en alles wat gecreëerd wordt. Het gewoonterecht is een katalysator en heeft als doel dit politiek en spiritueel eindpunt te bereiken.

Tot nu toe, worstelend met het oprichten van het burgerrecht dat als het opnieuw ontginnen van onvruchtbare grond als status quo lijkt, we nooit mogen vergeten dat wat ons geleerd is ons zal verraden, omdat wij als slaven zijn grootgebracht om te denken en handelen naar wetten die de minderheid dienen. Alles moet overdacht worden en opnieuw getoetst aan de twee grootste principes van Natuurlijk recht: Alle dingen zijn een gemeengoed voor iedereen; en daarom, wordt de regel gehanteerd, doe een ander niet aan wat jezelf ook niet aangedaan wil worden.

Onze principes staan vast, maar onze methodes en tactieken zijn flexibel. We zullen stoutmoedig iedere nieuwe manier toepassen om criminele instellingen en organisaties te ontmaskeren aan te klagen of te stoppen die onze planeet, onze kinderen en recht op vrijheid aantasten. En gezamenlijk zullen we van elke fout en nederlaag leren, en algemeen de overwinningen en wijsheid die we opdoen in heldere bewoordingen gebruiken, gedurende deze verlossende worsteling gedurende vele generaties.

Het bewustzijn dat tot ons is gekomen is ons lichtpuntje tijdens deze lange reis, het is onze erfenis van Natuurlijk recht en rede, dat tot ons is gekomen dat vrij en onafhankelijk en nooit zal verdwijnen van deze aarde.

De wet is het publieke bewustzijn. En het gewoonterecht is gewoon een middel.

Sir Edward Coke, 1622

Er is maar één wet, namelijk de wet die alle andere wetten overheerst, de wet van onze creator, de wet van menselijkeheid, recht en gelijkheid. – De wet der natuur en van naties.

Edmund Burke, 1780

………………..

Bijlagen

A. Bronnen en middelen

Bouvier’s Law Dictionary, door John Bouvier, (1856) Legal Maxim, door Broom en Bouvier, (1856) A Dictionary of Law, door William C. Anderson, (1893) Black’s Law Dictionary, door Henry Campell Black, (3de, 4de, 5de en 6de Edities, 1933-1990) Maxims of Law, door Charles A. Weisman, (1990)

Zie ook O.W. Holmes, The Common Law (1881; nieuwe editie, editie door M. DeWolfe Howe, 1963, reprodutie 1968); T.F. Plucknett, Concise History of the Common Law (5de editie, 1956); H. Potter, Historical Introduction to English Law and Its Institutions (4de editie 1958); A. R. Hogue, Origins of the Common Law (1966); R. C. van Caenegem, The Birth of the English Common Law (1973); J. H. Baker, The Legal Proession and the Common Law (1986); R. L. Abel en P. S. C. Lewis, editie The Common Law World (1988).

Verdere publicaties van aspecten van het internationaal GewoonteRecht van het burgertribunaal en alle procedures en principes zullen volgen, uitgevaardigd door de ICLCJ Legal Advisory Board.

B. Voorbeelden van documenten van GewoonteRecht

1. Kennisgeving van rechtsgeving – wordt publiekelijk uitgevaardigd om een lokaal burgertribunaal samen te stellen
2. Uitvaardigen van kennisgevingen door sheriffs en andere vredesbewaarders
3. Documenten van de eerste zaak van The International Common Law Court of Justice. Doc.nr.....Betreffende de mensen Joseph Ratzinger, Elisabeth Windsor enz. (Genocide in Canada)