Afschrift van de getuigenis van Anne Marie van Blijenburgh over de kindermoorden in Nederland
Mijn naam is Anne Marie van Blijenburgh. Ik ben 24 jaar getrouwd geweest met Kees van Korlaar.
Samen met zijn 3 broers vormt Kees van Korlaar een criminele organisatie genaamd Octopus Syndicate (ed. dit is straattaal term in Holland voor Ndrangheta de moderne Italiaanse maffia).
Ze zijn vanaf 1960 tot op de dag van vandaag nog steeds actief.
In opdracht van koningin Beatrix hebben zij kinderen geronseld voor het martelen, verkrachten en vermoorden van kinderen in een publieke omgeving.
Deze kinderen werden geregeld via jeugddetentiecentra (jeugdgevangenissen) in Nederland.
De criminelen benaderde de jeugdgevangenissen met het verhaal dat het koninklijk hof vroeg om kinderen die bij de Koningin in dienst konden komen voor een bepaalde periode.
De detentie centra waren blij met dit verzoek en dachten dat de Koningin een erg sociale vrouw was. Ze verstrekten zonder enige twijfel de persoonlijke dossiers van bepaalde kinderen aan de criminelen.
Als de jeugddetentie centra deze informatie wilden controleren of het wel allemaal klopte wat de criminelen hun vertelden werd hun een naam en een telefoon nummer gegeven van een hoge ambtenaar aan het hof van Koningin Beatrix.
Deze hoge ambtenaar bevestigde dat er inderdaad kinderen gezocht werden om voor een bepaalde tijd op het paleis te komen werken.
De criminelen selecteerden iedere keer uit de ontvangen bestanden van drie kinderen, een kind dat wees was en dus geen familie had. Ze vertelde de jeugdgevangenissen dat dit de kinderen waren die ze wilden, de jeugddetentiecentra gaven het kind nieuwe kleding, zodat het er goed gekleed uitzag tijdens het sollicitatiegesprek en het werd vervolgens op de trein naar Zwolle gezet.
In Zwolle werd het kind door de criminelen van het station gehaald en naar een gebouw gebracht dat volledig leek op een echt hotel, maar niet open was als hotel, hoewel er mensen in de lobby waren en het leek of het een hotel was.
Het kind werd aan een tafel gezet en kreeg iets te drinken aangeboden met daarin een drogerend middel. Naast dit hotel was een gebouw waar het tafereel plaatsvond.
In dit gebouw zaten mensen als toeschouwers en op een gegeven moment werd het kind binnen gebracht door de criminelen.
Het kind werd gemarteld, verkracht en uiteindelijk op een beestachtige manier vermoord voor de ogen van de toeschouwers.
In het middelpunt stond Prins Johan Friso (2e zoon van koningin Beatrix).
Er werd mij verteld dat Johan Friso geestelijk flink gestoord was en een ongezonde interesse in jonge kinderen had en dat hij elke dag van zijn leven een psychiater bij zich had.
De naam van deze psychiater is Guus Pareau Dumont.
De criminelen organiseerden de moorpartijen op aanvraag van Koningin Beatrix, zij betaalde voor de moord partijen.
De criminelen vroegen Johan Friso of hij zijn familieleden en vrienden ook mee wou nemen.
De ruimte zat dus vol met hooggeplaatste Nederlanders: Ministers, hoge ambtenaren en allerlei mensen die ze op de foto konden zetten om ze daar later mee te chanteren en zo crimineel voordeel te verkrijgen.
Vraag: Kunt u namen noemen van mensen die aanwezig waren?
De mensen die ik herkende waren Prins Johan Friso en zijn vaste psychiater Guus Pareau Dumont.
Johan Friso’s vrouw Mabel Wisse Smit, zij was daar met een oude man en ik denk dat het George Soros was.
Ik herkende Oud-minister van Justitie, meneer Donner (op dit moment onderkoning van Nederland). Ik herkende Ernst Hirsch Ballin, een heel belangrijke oud-minister van Justitie.
Ik herkende Mr. Van den Emster, hij was jarenlang voorzitter voor de Raad voor de Rechtspraak in Nederland.
Ik herkende Dik Berlijn, voormalig hoofd van het Ministerie van Defensie.
Ik herkende een hele bekende journalist, Gerlof Leistra van het weekblad Elsevier.
Ik herkende Carla Eradus, de vrouw van de psychiater van Johan Friso, Carla is de Presidente van de rechtbank in Amsterdam, ze is rechter.
Ik herkende Mark Rutte, hij is op dit moment de Minister President van Nederland.
Ik herkende Geert Wilders, hij is de leider van de PVV, een politieke partij in het Nederlandse Parlement.
Er waren ongeveer vijftig mensen elke keer dat ik daar naartoe werd gebracht. Ik ben er drie keer naar toe genomen.
Ik heb elke keer dat ik er was gezien dat er een kind werd gedood, ik heb gezien dat er twee jongens en een meisje zijn gedood.
Ik veronderstel dat dit Nederlandse kinderen waren, ik veronderstel dat zij uit detentiecentra kwamen en werden geworven op de manier zoals ik dit al heb beschreven.
Vraag: U vertelde dat de leiding van de detentie centra dachten dat de kinderen werden opgegeten?
Ik vroeg een journalist van De Telegraaf in 2005 of 2006 dit voor mij te onderzoeken en te publiceren in de krant.
De journalist vertelde me dat hij mijn verhaal had gecontroleerd bij de jeugddetentie centra in Nederland en had gesproken met mensen die inderdaad aan de misdadigers die bestanden had gegeven. Zij dachten dat de kinderen die ze op de trein hadden gezet gevraagd werden om op sollicitatiegesprek te komen voor werk aan het hof van Koningin Beatrix. Sommigen van de ondervraagden vertelde de journalist dat ze dachten dat Beatrix de kinderen op at, want ze zetten de kinderen op de trein naar Zwolle en hebben nooit meer taal noch teken van deze kinderen vernomen.
Vraag: Weet u wat er is gebeurd met de stoffelijke resten van de kinderen die stierven, waar ze werden begraven, wat ermee gebeurde?
Ja helaas weet ik dit. Ze werden achter het gebouw waar zij werden vermoord eerst in een container gegooid, een koelcontainer.
Na een aantal ‘voorstellingen’ werd de container naar België vervoerd waar ze een stuk land bezitten en daar werden de kinderen in een gat begraven.
Vraag: Wat is de naam van deze plaats in België?
Ik moet het opzoeken, ik had het, maar ik moet het opzoeken.
Vraag: Wat wil je met dit alles bereiken?
Ik wil dat die criminelen voor altijd worden opgesloten.
Vraag:U hebt gezegd dat u geen hulp heeft ontvangen in Nederland?
Geen enkele hulp op wat voor manier dan ook. Vanaf 2004 tot nu heb ik met elke politieagent die ik tegen kwam gesproken, met elke gerechtsfunctionaris. Ik heb met Interpol hierover gesproken. Ik ben er zelfs mee bij de rechtbank geweest om er een zaak van te maken en een onderzoek in te stellen. De rechtbank zei dat dit niet mijn probleem was, maar een probleem van de samenleving en wou geen bevel tot onderzoek geven. Ik heb werkelijk alles gedaan om dit openbaar te maken, maar ik denk, omdat Beatrix en de Nederlandse Justitie er mee te maken hebben er niks mee wordt gedaan. Elke keer als iemand op onderzoek wil gaan wordt deze terug gefloten, omdat Beatrix geen onderzoek wil.
Vraag: zou u bereid zijn om in een andere rechtbank een getuigenverklaring af te leggen, in een rechtbank onder Gewoonterecht?
Ja, daar heb ik niks op tegen. Ik ben zo verschrikkelijk kwaad, als jij zou hebben gezien wat ik gezien heb, dat blijft me de rest van mijn leven bij.
Ik kan het niet naast mij neerleggen, omdat het het meest lugubere en wreedste is wat ik ooit heb gezien. Verschrikkelijk, verschrikkelijk, het is gewoon verschrikkelijk. Het is krankzinnig. Op een keer had mijn man mij gedrogeerd en naar die plek toe gebracht, om me een keer te laten zie wat er gebeurde, het was zo'n 100 km rijden vanaf ons huis. Tijdens de rit terug naar huis kwam ik geleidelijk weer bij en realiseerde me dat ik net gezien had hoe een kind vermoord werd. Ik barstte in tranen uit.
Mijn man die reed, sloeg zijn arm troostend om mij heen en zei: ”Maak je niet zo druk dit zijn kinderen van een lagere klasse, het zijn weeskinderen, het is uitschot, het maakt niet uit dat ze gedood zijn.
Het is verschrikkelijk, ik kan het niet beschrijven. Het is afschuwelijk dat die mensen hebben zitten kijken en niks hebben gedaan om het te stoppen.
Vraag: En uw echtgenoot leeft nog?
Hij leeft nog en hij pleegt nog steeds moorden. Als je bedenkt hoeveel mensen er sinds 2004 zijn vermoord. Het is nu tien jaar en ze vermoorden per jaar tussen de 10 en 20 of meer mensen per jaar, het is verschrikkelijk.
Ik heb de politie in Nederland vier plaatsen getoond die ze gebruiken als begraafplaatsen. Nooit, nooit, heeft een politieagent ooit de moeite genomen om te gaan kijken.
Vraag: Kent u de naam van die vier plaatsen?
Ja, ik kan die namen geven, ik kan ze laten zien, ik zal ze aan u mailen.
De criminelen weten dat ik het aan de politie heb verteld, zij hebben alle gelegenheid gehad om de lichamen te laten verdwijnen. Ik ken twee plaatsen waar dat moeilijk is voor hen om ze te laten verdwijnen, dat is in een diepe plas. Maar normaal gesproken wanneer er in Nederland in een huis een lichaam wordt gevonden met bloed, onderzoekt de politie met 20 of 30 man. Maar als ik de politie vertel dat ik vier plaatsen in Nederland weet, wat ze als een kerkhof gebruiken en dat er op elk kerkhof misschien 20 of 50, misschien zelfs 100 lichamen begraven zijn, is er niemand die gaat kijken, niemand die naar die plaatsen gaat.
Vraag: Kunt u ons uw naam geven en de datum van vandaag?
Vandaag is het de vijfde juni 2014 en mijn naam is Anne Marie van Blijenburgh.
Copyright ITCCS 2014. Alle rechten voorbehouden.
Aan deze vertaling kunnen geen rechten worden ontleend
https://www.youtube.com/watch?v=SbhMfZRhsXw